ਦੁਸ਼ਟ ਆਦਮੀ -ਹਿਤੋਪਦੇਸ਼

ਦੁਸ਼ਟ ਆਦਮੀ -ਹਿਤੋਪਦੇਸ਼

ਇਕ ਸੀ ਕਾਁ ਤੇ ਇਕ ਸੀ ਬੁਲਬੁਲ
ਘਰ ਉਹਨਾ ਦਾ ਪਿਆਰਾ ਜ੍ਂਗਲ
ਬੁਲਬੁਲ ਬਡੀ ਨਰਮ ਦਿਲ ਵਾਲੀ
ਬੈਠੀ ਰਹਿਂਦੀ ਰੁਖ ਦੀ ਡਾਲੀ
ਬਡਾ ਚਤੁਰ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਕਾਂ
ਉਡ-ਊਡ ਜਾਂਦਾ ਹਰ ਇਕ ਥਾਂ
ਇਕ ਦਿਨ ਗਿਆ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਆ
ਵੇਖੀ ਉਹਨੇ ਰੁਖ ਦੀ ਛਾਂ
ਗਰਮੀ ਵਿਚ ਗਿਆ ਥਕ ਹਾਰ
ਆਇਆ ਉਹਨੂ ਇਕ ਵਿਚਾਰ
ਕਿਉਂ ਨਾ ਉਹ ਥੋਡਾ ਸੁਸਤਾਵੇ
ਤੇ ਫਿਰ ਅਪਣੇ ਕ੍ਂਮ ਨੂ ਜਾਵੇ
ਸੋਚ ਕੇ ਲੇਟ ਗਿਆ ਰੁਖ ਹੇਠਾਂ
ਆ ਗਿਆ ਨੀਂਦ ਦਾ ਗਹਿਰਾ ਝੂਟਾ
ਸੁਤਿਆਂ ਹੋ ਗਈ ਦੇਰ ਬਹੁਤ
ਆਣ ਲਗੀ ਮੂਂਹ ਉਤੇ ਧੁਪ
ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਸਬ-ਕੁਝ ਬੁਲਬੁਲ
ਪਿਘਲ ਗਿਆ ਬੁਲਬੁਲ ਦਾ ਦਿਲ
ਉਸਨੇ ਅਪਣੇ ਖ੍ਂਭ ਫੈਲਾਏ
ਤਾਂ ਕਿ ਹੇਠਾਂ ਛਾਂ ਹੋ ਜਾਏ
ਪਰ ਉਹ ਕਾਂ ਸੇੀ ਬਡਾ ਚਲਾਕ
ਉਡ ਗਿਆ ਉਥੋਂ ਉਹ ਤਪਾਕ
ਹੋ ਗਈ ਜਦ ਸਭ ਦੂਰ ਥਕਾਵਟ
ਲਈ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਨੇ ਫਿਰ ਕਰਵਟ
ਜਦ ਉਹ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਨੀਂਦ ਤੋਂ ਜਗਿਆ
ਬੁਲਬੁਲ ਨੂਂ ਡਾਲੀ ਤੇ ਵੇਖਿਆ
ਝਟ ਉਠਾਇਆ ਤੇੀਰ ਕਮਾਨ
ਲੈ ਲਈ ਉਸ ਬੁਲਬੁਲ ਦੀ ਜਾਨ
ਡਿਗੀ ਉਹ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆ ਕੇ
ਬੈਠੀ ਸੀ ਜੋ ਖ੍ਂਭ ਫੈਲਾ ਕੇ
ਪਰ ਬਚ ਗਿਆ ਉਹ ਕਾਂ ਚਲਾਕ
ਬਚਿਉ ਹੋਣਾ ਨਹੀ ਅਵਾਕ
ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਤੇ ਇਤਬਾਰ ਨਾ ਕਰਨਾ
ਨਾ ਹੀ ਐਨੇ ਭੋਲੇ ਬਣਨਾ
ਕਰਨਾ ਬੁਧਿ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ
ਨਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਕੋਈ ਦੁਖ ਰੋਗ

ਸਾਧੂ ਤੇ ਚੂਹਾ

ਨਮਸਕਾਰ ਬਁਚਿਉ ,
ਅਁਜ ਮੈ ਤੁਹਾਨੂਂ ਸੁਣਾਵਾਂਗੀ ਇਕ ਹਿਤੋਪਦੇਸ਼ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸਾਧੂ ਤੇ ਚੂਹਾ , ਉਹ ਵੀ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਤੁਸੀ ਪਹਿਲਾ ਵੀ ਕਦੇ ਪਡੀ -ਸੁਣੀ ਹੋਵੇਗੀ ਪਰ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਪਡ ਕੇ ਕਿਵੇਂ ਲ੍ਁਗਿਆ ,
ਮੈਨੂ ਜਰੂਰ ਦ੍ਁਸਣਾ

ਸਾਧੂ ਤੇ ਚੂਹਾ
ਇਕ ਜਂਗਲ ਵਿਚ ਸੀ ਇਕ ਸਾਧੂ
ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਉਹ ਪੂਰਾ ਜਾਦੂ
ਕਰਦਾ ਰਹਿਂਦਾ ਰਁਬ ਦੀ ਭਗਤੀ
ਆ ਗਈ ਉਸ ਵਿਚ ਅਦਭੁਤ ਸ਼ਕਤੀ
ਇਕ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਲਗਾਈ ਸਮਾਧੀ
ਚੂਹਾ ਇਕ ਡਿਗਿਆ ਆ ਗੋਦੀ
ਸਾਧੂ ਨੁਂ ਆਈ ਬਡੀ ਦਯਾ
ਚੂਹੇ ਨੂਂ ਉਹਨੇ ਪਾਲ ਲਿਆ
ਪਰ ਇਕ ਦਿਨ ਇਕ ਬਿਲੀ ਆਈ
ਵੇਖ ਕੇ ਚੂਹੇ ਨੂਂ ਲਲਚਾਈ
ਚੂਹਾ ਤਾਂ ਮਨ ਵਿਚ ਗਿਆ ਡਰ
ਸਾਧੂ ਦਾ ਹਿਰਦੈ ਗਿਆ ਭਰ
ਉਸਨੇ ਅਪਣਾ ਜਾਦੂ ਚਲਾਇਆ
ਤੇ ਚੂਹੇ ਨੂਂ ਬਿਲੀ ਬਣਾਇਆ
ਤਾ ਕਿ ਬਿਲੀ ਨਾ ਖਾ ਪਾਵੇ
ਤੇ ਚੂਹਾ ਆਜਾਦ ਹੋ ਜਾਵੇ
ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਤਾਂ ਸੁਖ ਦਾ ਬਿਤਾਇਆ
ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਇਕ ਕੁਁਤਾ ਆਇਆ
ਬਿਲੀ ਦੇ ਪਿਛੇ ਉਹ ਭ੍ਁਜਿਆ
ਫਿਰ ਸਾਧੂ ਦਾ ਜਾਦੂ ਜ੍ਁਗਿਆ
ਬਿਲੀ ਤੋਂ ਕੁਁਤਾ ਬਣ ਜਾਉ
ਤੇ ਕੁਁਤਿਆਂ ਤੋਂ ਨਾ ਘਬਰਾਉ
ਖੁਸ਼ ਸੀ ਚੂਹਾ ਕੁਁਤਾ ਬਣ ਕੇ
ਘੁਁਮੇ ਉਹ ਜ੍ਂਗਲ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ
ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਇਕ ਚੀਤਾ ਆਇਆ
ਕੁਁਤੇ ਨੂਂ ਊਹਨੇ ਖੂਬ ਭਜਾਇਆ
ਆਇਆ ਕੁਁਤਾ ਸਾਧੂ ਦੇ ਪਾਸ
ਬੋਲਿਆ ਮੇਰਾ ਕਰੋ ਵਿਸ਼ਵਾਸ
ਖਾ ਜਾਵੇਗਾ ਮੈਨੂਂ ਚੀਤਾ
ਫਿਰ ਕਿਵੇਂ ਮੈ ਰਵਾਂਗਾ ਜਿਂਦਾ
ਆ ਗਿਆ ਫਿਰ ਸਾਧੂ ਨੂਂ ਰਹਿਮ
ਬੋਲਿਆ ਪਾਲ ਨਾ ਕੋਈ ਵਹਿਮ
ਜਾਓ ਹੁਣ ਚੀਤਾ ਬਣ ਜਾਓ
ਸੁਖ ਨਾਲ ਅਪਣਾ ਜੇੀਵਨ ਬਿਤਾਓ
ਕੁਁਤੇ ਤੋਂ ਚੀਤਾ ਬਣ ਗਿਆ
ਨਵ-ਜੇੀਵਨ ਉਸਨੂਂ ਮਿਲ ਗਿਆ
ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਚੇੀਤਾ ਬਣ ਗਿਆ ਸੇੀ
ਪਰ ਦਿਲ ਤਾਂ ਚੂਹੇ ਦਾ ਹੀ ਸੀ
ਚੂਹੇ ਤੋਂ ਵ੍ਁਧ ਕੇ ਨਾ ਕੁਝ ਅਁਛਾ
ਇਹ ਸਾਧੂ ਨਹੀ ਬਿਲਕੁਲ ਸ੍ਁਚਾ
ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਗ੍ਁਲਾਂ ਵਿਚ ਆਇਆ
ਚੂਹੇ ਨੂਂ ਚੀਤਾ ਕਿਉਂ ਬਣਾਇਆ
ਸੋਚੇ ਮੇਰੇੀ ਖੋਈ ਪਹਿਚਾਨ
ਮ੍ਂਨਿਆ ਨਾ ਸਾਧੂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਨ
ਗੁਁਸੇ ਨਾਲ ਗਿਆ ਉਹ ਭਰ
ਝਪਟ ਪਿਆ ਸਾਧੂ ਦੇ ਓਪਰ
ਸਾਧੂ ਨੂਂ ਹੁਣ ਹੋਇਆ ਅਹਿਸਾਸ
ਨਹੀ ਕਰੋ ਕਿਸੇ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ
ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਸ ਨੂਂ ਚੂਹਾ ਬਣਾਇਆ
ਤੇ ਚੂਹੇ ਨੂਹੇ ਨੂਂ ਇਹ ਸਮਝਾਇਆ
ਸੁਭਾ ਨਾ ਬਦਲੇ ਅਪਣਾ ਦੁਸ਼ਟ
ਚਂਗਿਆਂ ਨੂਂ ਹੀ ਦੇਵੇ ਕਸ਼ਟ
ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕ੍ਂਮ ਗ੍ਁਲਾਂ ਕਰਨਾ
ਸੁਣ ਕੇ ਵਿਗਡੇਗਾ ਕ੍ਂਮ ਅਪਣਾ
-----------------
-----------------
ਬਁਚਿਓ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਰ੍ਁਖਣਾ ਧਿਆਨ
ਵ੍ਁਡਿਆਂ ਦਾ ਨਾ ਕਰੋ ਅਪਮਾਨ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਗ੍ਁਲਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਆਣਾ
ਅਪਣੇੀ ਸਮਝਦਾਰੀ ਅਪਨਾਣਾ
************************

ਨਮਸਕਾਰ ਪਿਆਰੇ ਬਚਿਉ ,

ਅਜ ਤੋਂ ਮੈ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂਗੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਕਹਾਣਿਆਂ ਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਛ । ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਮੈ ਤੁਹਾਡੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਾਫੀ ਮਂਗਣਾ ਚਾਹਾਂਗੀ ਕਿਓਂਕਿ ਅਜੇ ਮੈ ਪਂਜਾਬੀ ਟਾਇਪਿਂਗ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗਲਤਿਆਂ ਦੀ ਸਂਭਾਵਨਾ ਹੈ । ਉਮੀਦ ਹੈ ਤੁਸੀ ਸਮਝੋਗੇ । ਤੇ ਹੁਣ ਸੁਣੋ ਮੇਰੀ ਪਹਲੀ ਕਵਿਤਾ
“ਚਂਨ ਤੇ ਹੁਂਦਾ ਘਰ ਜੇ ਮੇਰਾ “

ਚਂਨ ਤੇ ਹੁਂਦਾ ਘਰ ਜੇ ਮੇਰਾ
ਰੋਜ ਲਗਾਁਦੇੀ ਮੈ ਦੁਨਿਆ ਦਾ ਫੇਰਾ
ਚਂਨ ਮਾਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਮੈ ਹਁਸਦੀ
ਅਂਬਰ ਦੇ ਵਿਁਚ ਖੂਬ ਮਚਲਦੀ
ਉਪਰੋਂ ਹੀ ਧਰਤੀ ਨੂਂ ਵੇਖਦੀ
ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰੋਜ ਖੇਡਦੀ
ਵੇਖਦੀ ਨਭ ਵਿਚ ਪ੍ਂਛੀ ਉਡਦੇ
ਕਾਲੇ ਬ੍ਁਦਲ ਘਿਰ-ਘਿਰ ਆਂਦੇ
ਬ੍ਁਦਲਾ ਤੋ ਮੈ ਪਾਣੇੀ ਪੀਦੀ
ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭੋਜਨ ਕਰਦੀ
ਟਿਮ-ਟਿਮ ਟਿਮ-ਟਿਮ ਕਰਦੇ ਤਾਰੇ
ਲਁਗਦੇ ਮੈਨੂਁ ਪਿਆਰੇ-ਪਿਆਰੇ
ਕਦੇ-ਕਦੇ ਧਰਤੇੀ ਤੇ ਆਂਦੀ
ਮਿਠੇ-ਮਿਠੇ ਫਲ ਲੈ ਜਾਂਦੀ
ਜਾ ਕੇ ਚ੍ਂਨ ਮਾਮਾ ਨੂਁ ਖਵਾਂਦੀ
ਅਪਣੇ ਉਪਰ ਮੈ ਇਤਰਾਂਦੀ
ਜਦ ਅਂਬਰ ਵਿਚ ਬਾਦਲ ਛਾਂਦੇ
ਉਮਡ-ਘੁਮਡ ਕੇ ਘਿਰ-ਘਿਰ ਆਂਦੇ
ਧਰਤੀ ਤੇ ਜਦ ਵਰਖਾ ਕਰਦੇ
ਉਹਨਾ ਨੂਁ ਵੇਖਦੀ ਹ੍ਁਸਦੇ-ਹਁਸਦੇ
ਮੈ ਪਰਿਆਂ ਜਿਹੀ ਸੋਹਣੀ ਹੁਂਦੀ
ਹਁਸਦੀ ਰਹਿਂਦੀ ਕਦੇ ਨਾ ਰੋਂਦੀ
ਲਁਖਾਂ ਖਿਡੋਣੇ ਮੇਰੇ ਤਾਰੇ
ਹੁਂਦੇ ਜੋ ਨੇ ਨਭ ਵਿਁਚ ਸਾਰੇ
ਧਰਤੀ ਤੇ ਮੈ ਜਦ ਵੀ ਆਂਦੀ
ਅਪਣੇ ਖਿਡੋਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਆਂਦੀ
ਛੋਟੇ ਬ੍ਁਚਿਆਂ ਨੂਂ ਦੇ ਦੇਂਦੀ
ਕਾਪੀ ਤੇ ਪੈਂਸਿਲ ਲੈ ਲੈਂਦੀ
ਪਡ ਲੈਂਦੀ ਮੈ ਇਕ ਦੋ ਤਿਂਨ
ਵੇਖ ਕੇ ਇਹ ਦ੍ਂਗ ਹੁਂਦਾ ਚ੍ਂਨ
ਚਂਨ ਮਾਮਾ ਨੂਂ ਵੀ ਮੈ ਸਿਖਾਂਦੀ
ਅਂਬਰ ਦੇ ਵਿਚ ਸਭ ਨੂਂ ਪਡਾਂਦੀ
ਵ੍ਁਧਦੇ-ਘਁਟ ਹੁਂਦੇ ਮਾਮਾ ਨੂਂ
ਸਮਝਾਂਦੀ ਮੈ ਰੋਜ ਸ਼ਾਮ ਨੂਂ
ਵ੍ਁਧਣਾ ਘ੍ਁਟ ਹੋਣਾ ਨਹੀ ਅਁਛਾ
ਰਁਖੋ ਇਕ ਹੀ ਰੂਪ ਹਮੇਸ਼ਾ
ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਜੇ ਲੋਕ ਜੋ ਜਾਂਦੇ
ਜੇ ਉਹ ਮੈਨੂਂ ਮਿਲਣ ਲਈ ਆਂਦੇ
ਚ੍ਂਨ ਨਗਰ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰਾਂਦੀ
ਉਹਨਾ ਨੂਂ ਅਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਜਾਂਦੀ
ਉਪਰੋਂ ਦੀ ਦੁਨਿਆ ਵਿਖਾ ਕੇ
ਚਂਨ ਨਗਰ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰਾਕੇ
ਪੁਁਛਦੀ ਦੁਨਿਆ ਸੁਹਣੀ ਕਿਉਂ ਹੈ
ਮੇਰਾ ਘਰ ਚ੍ਂਨ ਉਤੇ ਕਿਉਂ ਹੈ
ਧਰਤੀ ਤੇ ਮੈ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਰਹਿਂਦੀ
ਬਁਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਪਡਦੀ
ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਹੈ ਇਸ ਤੇ ਵਸੇਰਾ
ਚਂਨ ਤੇ ਹੁਂਦਾ ਘਰ ਜੇ ਮੇਰਾ